เขียนขึ้นเมื่อวันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2555
คำคมคารมเซียน
วิเชียร ฤกษ์ไพศาล kumkom99@gmail.com
ภาษาแปลกๆ ที่เซียนประดิษฐ์ไว้ใช้ส่วนตัวนั้น
บางส่วนจะนำมาใช้เรียกผู้คนรอบข้างที่เข้ามามีปฏิสัมพันธ์
และบุคคลสำคัญมากๆ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณ “ลูกค้า”
จึงอยากแนะนำให้รู้จักผู้มีอุปการคุณระดับ “SUPER VIP” อันเป็นที่เคารพอย่างสูงของพี่ๆ เซียนเค้า
รังพระ : บุคคลที่สะสมพระแพงๆ ไว้จำนวนมาก หะแรกที่ยังไร้เดียงสา ครั้งเข้ามาสัมผัส วงการใหม่ๆ เข้าใจไปเองว่า “รัง” คือ “ลัง” ที่ไว้ใส่ของ แต่เอามาใส่พระจนเต็ม…ลัง มารู้ความหมายหลังปล่อยควายไปหลายคอก กระจอกศักดิ์อย่างผมหมดสิทธิ์ เพราะถ้าคิดจะเป็น “รังพระ” ได้…ต้องเป็นผู้มีเงินเหลือกินเหลือใช้เท่านั้น อาจไม่ใช่ผู้เคร่งครัดปฏิบัติภาวนา แต่ต้องเห็นคุณค่าของงานศิลปะ-วัตถุโบราณอย่างลึกซึ้ง จึงจะใจถึงยอมใช้เงินเป็นแสนเป็นล้านแลกกับชิ้นโลหะ-ก้อนดินก้อนผงองค์เล็กองค์น้อย ทยอยนำมาทะนุถนอม เก็บออมไว้ในเซฟมากมายแทนเงิน คงถือคติว่าถ้ามีเงินแล้วไม่ใช้เอาแต่ฝาก BANK …ก็ไม่ใช่เงินของเรา ท่านว่ายังเป็นของธนาคารอยู่
ฉะนั้น มหาเศรษฐีบางคนจึงคิดต่าง-บริหารเงินอย่างสร้างสรรค์ เลือกลงทุนด้วยการ…เก็บพระ ได้มาเป็น “ทรัพย์-ศิลป์” ที่ให้ความสุขทางใจ ส่วนพระที่สะสมไว้ก็เพิ่มมูลค่าทุกนาที เก็บแต่พระชั้นสูง-ชั้นดี ประเภทที่วงการเค้าจัดชุดเป็นหมวดหมู่-ภาคี อายุเกินร้อยถึงพันปี รังระดับพระกาฬมีจำนวนนับได้ มูลค่ารวมร่วมหลายพันล้าน ตั้งแต่รังพระรุ่นใหญ่อาวุโสอย่างท่าน “ไชยทัศน์ เตชะไพบูลย์” หรือ “โป๊ยเสี่ย” รังพระของคหบดีรุ่นใหม่อย่างคุณ “อนุทิน ชาญวีรกูล” หรือ “เสี่ยหนู ชิโนไทย” รังพระของนักการเมืองรุ่นเก๋าอย่างส.ส. “นิพนธ์ พร้อมพันธุ์” หรือรังพระใหญ่ยักษ์รุ่นล่าสุดของนาย “วิชัย รักศรีอักษร” อภิมหาเศรษฐี “เจ้าพ่อดิวตี้ฟรี” อย่างไรก็ตาม…รังพระใหม่ๆ วันนี้มีทิศทางเปิดกว้างในการเก็บพระมากขึ้น ตามกระแสความนิยมที่หลากหลายไปตามยุค ไม่เกี่ยงเก็บเฉพาะพระเก่าโบราณ พระใหม่ๆ ออกเมื่อวานก็แพง…พอได้ บางรังก็ไฮโซสุดๆ จับจ้องแต่พระ…ทองคำ! แต่ที่เหมือนกันทุกรุ่นทุกรังคือ “หวงของ”…เข้าแล้วออกยาก เพราะขึ้นชื่อมีชั้นว่าเป็นรังแล้ว จะยอมให้พระดีๆ สวยๆ ที่ตนครอบครองเปลี่ยนถ่ายย้ายมือง่ายๆ…อย่าหวัง! ยิ่งเป็นรังเสริมใยเหล็ก แข็งเป๊ก-เหนียวหนึบ-แน่นปั๊ก…ยิ่งคิวยาว แหม…ก็รวยจัด เรื่องเงินจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ มีแยะแล้ว
ต้องถูกใจ-ใช่เลยเท่านั้นถึงจะคุย-ขอแบ่งพระกันได้ เซียนรายไหนที่เข้านอกออกใน-สามารถเจาะรังใหญ่ๆ ได้ ก็จะประสบความสำเร็จในเส้นทางสายนี้อย่างอิ่มหมีพีมัน ก็การจะหาพระมาตอบสนองความต้องการของหมู่มวลนักสะสมได้สม่ำเสมอ เป็นเรื่องง่าย…ซะเมื่อไหร่ พระเครื่องฯ เหมือนสินค้าทั่วไปที่ผลิตซ้ำทำใหม่ได้เรื่อยๆ…ซะที่ไหน ยิ่งพระโบราณหรือของคณาจารย์ที่ละขันธ์แล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้
การจะรอรับซื้อหน้าร้าน-หน้าตู้ทางเดียว ก็เสียวและเสี่ยงว่าอาชีพค้าพระจะไม่มั่นคง…เสถียร
วิธีดีสุดคือพากเพียรค้นหาว่าหลวงปู่-หลวงตาท่านธุดงค์ไปจำอยู่ที่รังพระไหน หากเคยปล่อยไปให้ใครก็ต้องจดจำทำบันทึก สืบเสาะ…เจาะให้ได้ “รังแตก”เมื่อไร การเคลื่อนย้ายเงินทุนก็จะหมุนตาม คึกคักเป็นข่าวดัง พร้อมกับการเกิดรังพระใหม่ๆ ประดับวงการอีกครั้งนึง
รังนกกระจอกอย่างเราไม่ควรเอาอย่าง ไม่จำเป็นต้องสร้างภาระ (รน) หาที่เก็บพระ …เหมือนรังพญานกอินทรี ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของท่าน “อภิเงินถัง” ทั้งหลาย “มินิเงินถุง” อย่างเราก็เก็บแต่พระดีพระเก่าราคาเบา สบายกระเป๋าไม่ปวดหัว เป็นนกน้อยสร้างรังแต่พอตัว ไม่ต้องกลัวใครมาเจาะ…เอิ๊กๆ
ที่มา: ข่าวสด