เขียนขึ้นเมื่อวันที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555
วงการพระที่ยืนยาวมาถึงทุกวันนี้ มิได้มีเพียงแค่ความเชื่อ-ความศรัทธาที่เป็นพลังขับเคลื่อน แต่เพราะมีการจัดตั้งอย่างเป็นระบบครบวงจร
เกาะกลุ่มจนก่อเกิดเป็นชมรม-สมาคมของนักนิยมพระเครื่องฯ กระจายตัวอยู่แทบทุกหัวเมือง มีศูนย์กลางอยู่ ณ กรุงเทพ มหานคร ดำเนินงาน-บริหารจัดการจนกลายเป็นธุรกิจพุทธพาณิชย์หมื่นล้านที่เสถียร…มั่นคง
มีการลงทุนโฆษณา-ประชาสัมพันธ์ สนับสนุนส่งเสริมให้เกิดการอนุรักษ์สะสมพระเครื่องฯ อย่างต่อเนื่อง กิจกรรมหลักๆ ก็คือ…การประกวด
เป็นอีกหนึ่งในหลายเรื่องราวรอบๆ วง การที่อยากนำมาเสนอในตอนนี้ครับ
ใบประกาศฯ : เอกสารประกาศลำดับรางวัลของพระเครื่องฯ ที่ชนะจากงานประกวดต่างๆ
คงเคยเห็นการคุยโอ่โฆษณาถึงพระเครื่องฯ ว่างดงามเกินห้ามใจ ที่ลงโชว์ขายตามเว็บ-แม็กกาซีนพระ
สาธยายเสร็จสรรพว่าประกวดติดรางวัลมามากมายพร้อมอ้างอิง “ใบประกาศฯ”…ยืนยันอย่างภาคภูมิใจ
ใบที่ว่านี้มักเขียนเต็มๆ ว่า “ใบประกาศนียบัตรเกียรตินิยม”
ลงรายละเอียดระบุไว้ ทั้งชื่อพระ-ชื่อพิมพ์-ชื่อเจ้าของพระ-ประเภทและลำดับรางวัลที่คว้าได้ พร้อมรูปถ่ายของพระที่ชนะการประกวด
รวมถึงชื่องาน ชื่อชมรม-สมาคมผู้จัด ตลอดจนสถานที่เกิดเหตุ
ขาดไม่ได้เลยคือ “ลายเซ็น” ประธานทุกท่านที่รับผิดชอบงานประกวดนั้นๆ เป็นเอกสารสำคัญจนแทบจะศักดิ์สิทธิ์กว่าพระ สามารถชี้วัดให้พระในรุ่นเดียวกัน…แตกต่างกัน ส่งผลให้องค์ที่ติดรางวัลมีความน่าเสน่หามากกว่า เนื่องจากงามเกินหน้าองค์อื่นๆ เพิ่มมูลค่า-เบ่งราคา “ค่าองค์” แพงขึ้น นอกจากนี้…ยังทำหน้าที่เป็น “ใบค้ำประกัน” ให้กับพระทุกองค์ที่ผ่านการตัดสินว่าเป็น…พระแท้ แม้บางองค์จะเป็น…พระปลอม! เป็นกรณีที่ต้องยอมรับว่า…จริง! มาจากปัจจัยหลายสิ่งอย่าง-หลายขบวนการ-หลายรูปแบบ ทั้งประเภทพระปลอมที่มาพร้อมกับ…ใบประกาศฯปลอม (ทีพระยังทำปลอมกันได้ เรื่องง่ายๆ แค่เนี้ย…จะเหลือ?) อีกหนึ่งความน่าเบื่อคือใบประกาศฯ ไม่ปลอม แต่…ลายเซ็นประธานไม่แท้
ที่แย่และพบมากสุดๆ ในระยะหลัง คือใบประกาศฯ ตัวจริง-ถูกต้อง แต่…กรรมการ (จอม) ปลอม ทั้งที่เจตนาดั้งเดิมของการจัดงานก็เพื่อส่งเสริมให้ช่วยกันสืบสาน-อนุรักษ์ วงการพระจะได้คึกคัก แต่นักฉวยโอกาสในคราบเซียนที่ไร้จริยธรรมจำนวนหนึ่ง กลับใช้เป็นช่องทางในการแสวงหาผลประโยชน์ โดยแฝงกาย-ฝังตัวเป็นกรรมการตัดสิน
หากินกับการยอมปล่อยผ่าน-ผลักดันพระฝีมือของพรรคพวกตนให้ชนะติดรางวัล โดยเฉพาะกับงานที่ไร้มาตรฐาน ถึงขั้นฮั้วกันเป็นขบวนการเพื่อกวาดรางวัล แล้วนำมาแบ่งสรรก็มี วิธีการคือร่วมมือกันส่งพระในเครือข่ายของกรรมการ เข้าประกวดในสายต่างๆ ที่กรรมเก๊นั้นๆ รับผิดชอบอยู่
แต่ในนามของ “นอมินี” คนเดียวกัน ส่งเอง-ตัดสินเอง ถามว่าใครจะชนะเอ่ย? และหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่กรรมการผู้เชี่ยวชาญพระในแต่ละสาย ก็มักเป็นคนๆ เดียวกันกับพ่อค้าที่ขายพระในสายนั้นๆ จึงไม่ยากเลยที่จะแอบตัดสินให้พระของลูกค้าตัวเองได้รางวัล เป็นบริการหลังการขายที่…สุดยอด! เล่าให้ฟังให้รู้เท่าทัน…ห้ามถอดใจ แค่อยากบอกต่อให้ช่วยกันแก้ไข ช่วยกันสอดส่อง นึกแล้วก็ขำดี ก็เดิมทีการสร้างพระเพียงเพื่อเป็นการสืบทอดพระศาสนา ไม่ได้บอกว่าให้เอามาครอบครอง
แต่เมื่อเรามาไกลกันถึงขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะต้องไปเพิ่มเติมกิเลสด้วยการประกวดเพื่อประกาศความเป็นเลิศเหนือใครอีก
ขอเพียงแค่หลบหลีกพระเก๊ให้ได้ก่อนก็พอแล้ว ส่วนราคาและรางวัลนั้นคือสิ่งสมมติ เพราะที่สุด “ใบประกาศฯ” ก็แค่กระดาษแผ่นเดียว
หากเราเป็นผู้ศรัทธาที่อาราธนา-บูชาพระก่อนออกจากบ้านทุกวัน
แต่ยังยึดติด จิตใจไม่ปล่อยวาง-ลดละ ก็เท่ากับพระยังไม่ได้อยู่ในใจ
แขวนไว้ในคอใกล้หน้าอกแท้ๆ แต่ไม่ซึมซาบ…เซ็งง่ะ!
ที่มา: ข่าวสด